محدوده پویایی (Dynamic Range) سیستم بینایی انسان در حدود یک در میلیارد است. این گستره پویایی وسیع، این امکان را به سیستم بینایی انسان می دهد تا در شرایط مختلف نوری، تغییرات زمانی و فضایی روشنایی را تشخیص دهد. در این پژوهش، تاثیرات متقابل تغییرات مکانی روشنایی و پاسخ سیستم بینایی با توجه به آماده سازی و ایجاد سازشهایی در روند آزمون بررسی شده است. به این منظور 25 نفر جوان سالم تحت آزمون قرار گرفتند. هرکدام از افراد ابتدا به یک صفحه سفید یا سیاه یکنواخت نگاه می کرد که برخی نقاط آن براساس برنامه از پیش تعیین شده، مختصات رنگی اش تغییر می کرد و به سمت رنگ سیاه یا سفید متمایل می شد. آزمونها، در سه فرکانس فضایی (Cycle per degree) cpd2، cpd25 ، cpd5انجام گرفت و تقدم و تاخر رنگها و فرکانس ها فضایی به طور تصادفی انتخاب می شد. نتایج نشان می دهد که میانگین آستانه حساسیت کانتراست برای زمینه با رنگ سفید به طور معناداری (P<0.0001) بالاتر از میانگین آستانه حساسیت کانتراست برای زمینه با رنگ سیاه است. نیز آستانه حساسیت کانتراست با فرکانس فضایی نسبت مستقیم دارد (P<0.00001) .این نتایج براساس برخی پدیده های سایکو فیزیکی شناخته شده، مانند رابطه Weber-Fechner ، مهار جانبی، پدیده Mach Bands و بالاخره نظریه Receptive Fields قابل توضیح است. اما هیچ کدام از این پدیده ها، توصیف کاملی از نتایج به دست آمده نخواهد داد. لذا به نظر می رسد در آزمون های سایکوفیزیکی، شرایط اولیه آزمون اثر قابل توجهی را بر نتایج نهایی آن اعمال خواهد کرد. در واقع گزارش نتایج نهایی بدون ذکر شرایط آزمون چندان مفید نیست. همچنین در آزمونهای سایکوفیزیکی، روند فعال سازی و یا مهار سیستم بینایی در شرایط مشخص و تعریف شده مهمترین عامل تعیین کننده کمیت و کیفیت پاسخ های ارائه شده خواهد بود.